Niniejsza prezentacja ma za zadanie wskazanie powodów wdrażania polityki edukacji medialnej w UE i odpowiedzenie na pytanie, czy polityka taka jest celem samym w sobie, czy też ma służyć osiągnięciu innych celów. W związku z tym autor przedstawi różnorodne podejścia do koncepcji edukacji medialnej oraz dokona przeglądu dotychczasowych inicjatyw unijnych w tym zakresie. Zdefiniowane zostanie pojęcie edukacji medialnej i edukacji filmowej. Zaprezentowane też zostaną bieżące badania UE i inicjatywy polityczne związane z edukacją medialną i filmową, w szczególności dotyczące wdrażanego programu „Kreatywna Europa”. Podsumowaniem będzie kwestia tego, jak Unia Europejska może się przyczynić do promowania edukacji medialnej na poziomie europejskim i jakie winny być główne narzędzia unijnej polityki.

Dag Asbjørnsen – norweski ekspert z branży audiowizualnej. Obecnie pracuje dla Komisji Europejskiej. Jest delegatem Ministerstwa Kultury Norwegii, w którym pełni stanowisko doradcy do spraw polityki audiowizualnej. Ukończył medioznawstwo na Uniwersytecie w Oslo ze specjalizacją filmoznawstwo. W Komisji zajmuje się edukacją medialną i filmową, programem MEDIA Mundus i programem „Kreatywna Europa”.

W wystąpieniu analizuje się czynniki sprawcze rozwoju publicznej sfery audiowizualnej i zgłębia się ich rolę społeczną na przykładzie Szwecji. Punktem wyjścia analizy są warunki funkcjonowania telewizyjnego primetime’u, stanowiącego najważniejszą platformę komunikacji audiowizualnej. Zasadnicze pytanie dotyczy zaś tego, jak trwająca „mediacja” rzeczywistości wpływa na oceny dokonywane przez producentów i innych pracowników branży telewizyjnej a dotyczące tego, co jest możliwe do komunikowania, a co nie?
Przedstawiane badania opierają się na serii wywiadów z profesjonalistami z różnych branż związanych z audiowizualną sferą publiczną, którą rozpoczyna przykład dokumentacji kulisów współczesnej produkcji telewizyjnej – serii reality-show „Królestwo” (Riket) zrealizowanego dla Telewizji Szwedzkiej w Legnicy w 2004 r.

Per Zetterfalk – starszy wykładowca produkcji telewizyjnej. W Sztokholmskiej Akademii Sztuk Dramatycznych obronił pracę doktorską pt. „Interesse” z autorskim filmem dokumentalnym „Norén’s Drama”. W badaniach koncentruje się na reżyserii jako pracy badawczej i rzeczywistościach audiowizualnych w sferze publicznej. Działa w europejskich i amerykańskich instytucjach, bierze udział w festiwalach i biennale. Jest zaangażowany w prace nad badaniami artystycznymi w Europejskiej Lidze Instytutów Sztuk, sprawuje też pieczę nad prowadzeniem wewnętrznej ewaluacji projektu międzynarodowego SHARE.

Postcode Films prowadzi warsztaty dla młodzieży, studentów i grup środowiskowych osób w wieku powyżej 5 lat. Odwołując się do antropologii wizualnej, wykorzystujemy film dokumentalny, by zbadać lokalną rzeczywistość. W wystąpieniu prezentuje się różne społeczności, z którymi dane nam było pracować zarówno w kraju, jak i za granicą, oraz pokazuje się, w jaki sposób warsztaty mogą uzupełniać standardową ofertę edukacyjną, skłaniając tym samym do szerszej refleksji na temat odpowiedzialności i potencjału filmowania w świecie coraz bardziej nastawionym na wizualność. Wykorzystując przykłady z niektórych naszych uhonorowanych nagrodami filmów, zwrócimy uwagę na wspólne realizowanie filmów oraz zaangażowanie szerszej społeczności w już zrealizowane projekty.

Ed Owles – niezależny filmowiec, wykładowca na wydziale filmowym Goldsmiths’ College oraz na uniwersytetach UEA (University of East Anglia) i UCL (University College London), członek RSA. Reżyserował krótkie formy dokumentalne dla Channel 4 w Wielkiej Brytanii, Al-Jazeera i Current TV, realizował liczne projekty filmowe dla organizacji pożytku publicznego i sektora publicznego na całym świecie. Regularnie wykorzystuje film jako element projektów badawczych. Ukończył Cambridge na kierunku antropologia społeczna, ma też tytuł magistra antropologii wizualnej z Goldsmiths’.

Referat przedstawi niemiecki program edukacji filmowej i medialnej Vision Kino Network w szerokim kontekście edukacji filmowej w Niemczach. Przegląd różnych inicjatyw – np. narodowego programu SchulKinoWochen (Tydzień Kina w Szkole), a także innych programów Vision Kino – pokaże związki tych projektów z podstawami programowymi obowiązującymi w szkołach oraz tematami podejmowanymi na różnych poziomach nauczania. Prezentacja pozwoli podjąć dyskusję nt. polityki edukacyjnej w Niemczach, ze szczególnym uwzględnieniem działań administracji federalnej i jej wpływu na edukację, także w dziedzinie mediów.

Elena Solte studiowała romanistykę, socjologię i pedagogikę na Uniwersytecie w Lipsku, zajmując się szczególnie kinem francuskim. Pracowała dla festiwali filmowych, uczyła języka niemieckiego we Francji i pracowała przy projektach związanych z edukacją medialną i kulturalną we Francji i w Niemczech. Od października 2012 roku pracuje dla Vision Kino – Network for Film and Media Competences w Berlinie.

Film Spring Open już od 7 lat konsekwentnie realizuje program doskonalenia zawodowego przeznaczony dla profesjonalistów oraz utalentowanych twórców aktywnych w branży audiowizualnej. Na corocznych warsztatach filmowych – Plenerach Film Spring Open – nie tylko dyskutuje się o przyszłości kina, lecz także w praktyce realizuje się projekty w najnowszych technologiach (2D / 3D / interaktywna dramaturgia). Sławomir Idziak opowie o przyszłorocznym projekcie Fundacji Film Spring Open – nowej formie selekcji fabularnych projektów filmowych opartej na wstępnej prewizualizacji scenariuszy (tzw. Previs lub brudno-film) oraz ich późniejszej profesjonalnej realizacji w nowym ekonomicznym modelu produkcji.

Sławomir Idziak – jako autor zdjęć zrealizował ponad 70 filmów w 19 krajach, był autorem zdjęć m.in. do filmów K. Kieślowskiego „Podwójne życie Weroniki”, „Niebieski”, R. Scott’a „Helikopter w ogniu”, D. Yates’a „Harry Potter i Zakon Feniksa”. Był nagradzany na festiwalach w Berlinie, Wenecji, Pradze oraz nominowany do nagród BAFTA, Cezara i Oskara. Ponad 40-letnie doświadczenie zarówno w zawodzie filmowca, jak i wykładowcy zainspirowały go do stworzenia Fundacji Film Spring Open – miejsca nastawionego na przyszłość kina.

Referent czyni przedmiotem zainteresowania programy (formaty) medialne przekraczające kolejne granice, m.in. De Grote Donor Show (BNN 2007), w którym dawca organu w trybie widowiska medialnego wybiera swojego biorcę. Tę dynamikę mediów zderza się z inicjatywą edukacyjno-badawczą Instytutu Obrazu i Dźwięku (Beeld en Geluid) w Hilversum. Płyną z tego wnioski dotyczące bieżącej edukacji audiowizualnej i medialnej w tym kraju. W przekonaniu referenta mają one także wymiar ogólniejszy.

Piotr Lehr-Spławiński – doktor nauk humanistycznych, docent w Zakładzie Retoryki i Mediów na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, założyciel i koordynator polonistycznej specjalizacji zawodowej Filologia dla mediów. Członek Międzynarodowego Stowarzyszenia „Przyszłość Mediów”. Zainteresowania badawcze: literatura popularna, reklama, polingwistyczność we współczesnej kulturze, pisanie kreatywne.

Autor diagnozuje sytuację w zakresie edukacji medialnej w Rosji, zwracając m.in. uwagę na takie aspekty jak:

• ograniczenie dostępu do darmowej edukacji państwowej, mające negatywne skutki m.in. w postaci braku naturalnej selekcji studentów oraz rozwarstwieniu środowiska studenckiego,
• ograniczenie działań zespołowych i indywidualizacja pracy nad filmem, zwłaszcza na etapie postprodukcji,
• upadek wielkich studiów filmowych spowodowany wejściem nowych technologii i zmniejszenia się roli specjalistów,
• popularność forów internetowych i serwisów społecznościowych oraz zdominowanie produkcji medialnej przez pracowników niewykształconych i samouków.

Nikołaj Izwołow – docent WGIK, absolwent Moskiewskiego Instytutu Filmowego. Od 1997 r. zarządza wydziałem historyczno-teoretycznym Instytutu Badawczego Sztuki Filmowej w Moskwie. Pracował jako z-ca dyrektora działu badawczego w Muzeum Kinematografii w Moskwie oraz we Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii. Zajmuje rekonstruowaniem i restaurowaniem tzw. „zaginionych” filmów z lat 20. i 30 XX w. Autor książki „The Phenomenon of Cinema: History and Theory” („Fenomen kina. Historia i teoria”). Współtwórca HYPERKINA – metody tworzenia adnotacji na materiałach filmowych.

W wystąpieniu przedstawia się stan edukacji medialnej na Ukrainie i zwraca się uwagę na potrzeby zarówno w zakresie zawodowej edukacji przyszłych twórców filmowych i dziennikarzy, jak również kształcenia kompetencji medialnych dzieci i młodzieży poprzez otwieranie amatorskich studiów i klubów filmowych. Przedstawia się również ukraińskie instytucje zaangażowane w proces rozwoju edukacji medialnej. Omawia się ponadto efekty wpisania edukacji medialnej do programu nauczania szkół średnich, zwracając przy tym wagę na takie kwestie jak pomoce naukowe, programy edukacyjne i metody nauczania o mediach na różnych poziomach edukacji.

Elena Kutsenko – pedagog filmowy i medialny, absolwentka wydziału filmowego Kijowskiego Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Wykładała dziennikarstwo telewizyjne w Taurydzkim Instytucie Humanistyczno-Ekologicznym. Od 2005 r. pracuje jako z-ca dyrektora generalnego „Kinovideoprokatu” i sekretarz organizacyjny Wszechukraińskiego Stowarzyszenia Edukacji Filmowej i Pedagogiki Medialnej. Jest także koordynatorem festiwalu „Docudays Ua” na Krymie, członkiem jury międzynarodowych festiwali sztuk audiowizualnych dla dzieci i młodzieży, doradcą badawczym w ogólnokrajowym eksperymencie dotyczącym edukacji medialnej.

Prelegent diagnozuje obecną sytuację w dziedzinie pakistańskiej edukacji filmowej, podkreśla przy tym w szczególności takie aspekty jak: brak promowania edukacji w zakresie sztuk teatralnych i wizualnych, brak funduszy, brak wykwalifikowanych specjalistów, tragiczne skutki emisji na YouTubie bluźnierczego filmu, konieczność otwierania nowych kin i potrzebę rządowego patronatu nad dalszymi działaniami. Szczególną rolę autor przypisuje Południowoazjatyckiej Akademii Sztuki Filmowej i Telewizji, dzięki której kształcą się przyszli pracownicy branży filmowej i są tworzone wysokiej jakości ekspertyzy pozwalające na szukanie nowych dróg rozwoju i dzielenie się refleksjami z resztą świata.

Daniyal Ali Khan – dziekan Południowoazjatyckiej Akademii Sztuki Filmowej i Telewizji (South Asian Academy of Motion Picture Arts and Television SAAMPT). Niezależny filmowiec, absolwent Columbia College Chicago w USA na kierunku film i wideo. Był szefem programu nauk medialnych w Instytucie Nauk Przyrodniczych i Technologii (Shaheed Zulfiqar Ali Bhutto Instiute of Science & Technology SZABIST), pracował nad wprowadzaniem programu pozwalającego na uzyskanie stopnia naukowego w dziedzinie filmu i wideo. Pomagał m.in. w warsztatach Brytyjskiej Wysokiej Komisji „I Belong” oraz „Channels of Change: Filmmaking for Social Change”. Autor licznych publikacji.

W lecie 2011 r. YouTube and Columbia College Chicago zorganizowały ośmiotygodniowy kurs koncentrujący się na online wideo. Po raz pierwszy firma Google i jej spółka zależna YouTube podzieliły się z instytucją edukacyjną swoimi doświadczeniami w tworzeniu treści wideo i optymalizacji strategii dystrybucji, gwarantującej jak największą oglądalność oraz tworzenie stałej grupy widzów. Program kursu został stworzony we współpracy z ponad 30 inżynierami z YouTube/Google. Niniejsza prezentacja jest poświęcona omówieniu powstawania programu kursu, a także omówieniu doświadczenia, jakim była współpraca przy organizacji edukacyjnego eventu z tak potężną korporacją.

Wojciech Lorenc – wykładowca w Columbia College w Chicago. Pracował w branży telewizyjnej jako producent, reżyser, operator i montażysta, jego działalność edukacyjna koncentruje się na reżyserii i produkcji oraz mediach mobilnych i Internecie. Jego prace pokazywane były na ponad 80 festiwalach w 15 państwach. Zdobywał nagrody zarówno w USA, jak i w innych krajach. Praca nad dostarczaniem treści online oraz badaniu potencjału mediów społecznościowych w kontekście dystrybucji pozwoliła mu dotrzeć z różnorodnymi projektami do ponad 20 mln widzów na całym świecie.

Autorzy omówią badanie, którego podstawowym celem jest diagnoza stanu i poziomu kompetencji komunikacyjnych dzieci w wieku od 9 do 13 lat w posługiwaniu się Internetem. Skomentowane zostaną również przewidywane jakościowe rezultaty realizacji zadania, jak m.in.:

• uzyskanie modelu kompetencji komunikacyjnych związanych z posługiwaniem się Internetem,
• wypracowanie metod radzenia sobie z cyfrowym wykluczeniem dzieci,
• zaplanowanie działań mających stymulować kompetencje komunikacyjne dzieci,
• określenie roli środowiska edukacyjnego oraz relacji edukacji formalnej i nieformalnej w kształtowaniu tych kompetencji,
• wykazanie braków w programach nauczania

Autorzy wykażą również uniwersalny charakter zarówno uzyskanego modelu kompetencji komunikacyjnych, jak i narzędzi wykorzystanych do ich diagnozy.

Piotr Siuda – doktor socjologii, adiunkt w Katedrze Socjologii UKW, autor książek „Religia a Internet” (2010), „Kultury prosumpcji” (2012), „Japonizacja. Anime i jego polscy fani” (w druku) oraz blogu o tematyce popkulturowej (http://piotrsiuda.pl). Członek zarządu Oddziału Toruńskiego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Naukowo zainteresowany socjologią kultury oraz społecznymi aspektami Internetu. Koordynator projektu „Dzieci sieci – kompetencje komunikacyjne najmłodszych”.


Grzegorz D. Stunża – doktor, adiunkt w Pracowni Edukacji Medialnej w Zakładzie Filozofii Wychowania i Studiów Kulturowych Instytutu Pedagogiki UG. Pedagog w zakresie mediów i badacz kultury cyfrowej. Prowadzi blog www.edukatormedialny.pl Członek zespołu projektów „Dzieci sieci – kompetencje komunikacyjne najmłodszych” i „Cyfrowa przyszłość”. Współpracuje z Instytutem Kultury Miejskiej w Gdańsku i Narodowym Instytutem Audiowizualnym.

Czym są kompetencje medialne i informacyjne? Jaki jest ich obecny poziom? Jakich narzędzi potrzebujemy do ich rozwoju? „Cyfrowa Przyszłość” to projekt Fundacji Nowoczesna Polska poszukujący odpowiedzi na te pytania. Jego pierwszym etapem była pogłębiona diagnoza stanu edukacji medialnej w Polsce, na podstawie której opracowano katalog kompetencji medialnych i informacyjnych, klarownie podzielony na pola tematyczne oraz grupy wiekowe. Dzięki temu powstał innowacyjny program edukacji medialnej dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Na podstawie wspomnianego katalogu Fundacja przygotowuje zestaw nowoczesnych materiałów dydaktycznych do wykorzystania w szkołach, bibliotekach i instytucjach kultury.

Dorota Górecka – z wykształcenia socjolog. W Fundacji Nowoczesna Polska koordynuje projekt edukacji medialnej „Cyfrowa Przyszłość”. Współpracowała z Centrum Nauki Kopernik i Polską Akcją Humanitarną, prowadząc warsztaty dla dzieci i młodzieży. Koordynowała projekty społecznej odpowiedzialności biznesu w IBM Polska. Przez dwa lata pracowała w brytyjskich organizacjach pozarządowych – Business in the Community i The Scout Association.

Edukacja medialna cieszy się coraz większym zainteresowaniem organizacji międzynarodowych i decydentów. W dokumentach UNESCO i UE często pojawia się wątek włączania w edukację medialną elementów prawa. Jedną z barier w rozwoju kompetencji medialnych – wskazanych m.in. w Deklaracji Moskiewskiej UNESCO z czerwca 2012 r. – jest ograniczanie wolności korzystania z informacji. Chcemy pokazać, jak na edukację medialną wpływa obecny system praw wyłącznych, jak łączyć edukację medialną i prawną oraz jak wykorzystać szansę, jaką stanowią otwarte zasoby edukacyjne.

Jarosław Lipszyc – prezes Fundacji Nowoczesna Polska, członek prezydium Koalicji Otwartej Edukacji, członek komitetu Obywateli Kultury. Wcześniej wieloletni dziennikarz, poeta i muzyk, aktualnie aktywny propagator nowoczesnej edukacji oraz wolnej kultury. Prowadzi szkolenia dla nauczycieli oraz liczne prelekcje i wykłady związane z nowoczesnymi technologiami, edukacją oraz prawem internetowym. Aktywny promotor dialogu i współpracy sektora pozarządowego z administracją publiczną.

Wychodząc od metafor proponowanych przez M. McLuhana (Zrozumieć media. Przedłużenia człowieka, 1964), zastanowię się nad stanem edukacji medialnej w Polsce w 2012 roku. Przywołam następujące konteksty:

1. sytuacja polskich mediów,
2. pewne aspekty formalno-prawne, szczególnie nowa podstawa programowa MEN,
3. prowadzone badania i podejmowane inicjatywy analityczno-programowe,
4. działania instytucji wspierających lub mogących wesprzeć nowe projekty w dziedzinie edukacji audiowizualnej i medialnej.

Rozważania te posłużą określeniu celu programów edukacji audiowizualnej i medialnej w najbliższych latach.

Krzysztof Kopczyński – doktor nauk humanistycznych, docent w Zakładzie Retoryki i Mediów Instytutu Polonistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego, prezes Eureka Media Sp. z o.o., coach International Coaching Community, członek Europejskiej Akademii Filmowej. Zajmuje się edukacją i konsultacjami w dziedzinie mediów od końca poprzedniego wieku. Producent filmów dokumentalnych i artystycznej fabuły pokazywanych w telewizjach oraz na festiwalach w kilkudziesięciu krajach i nagradzanych ponad 130 razy.

Podczas wystąpienia zaprezentowane zostaną realizowane przez Centrum Cyfrowe projekty dotyczące kompetencji komunikacyjnych Polaków. Punktem wyjścia będzie refleksja nad normatywnym podejściem do kompetencji medialnych i próba opisu projektu traktującego je kontekstowo - z uwzględnieniem realnych potrzeb różnych grup społecznych. Jak się wydaje, dominujące sposoby mierzenia kompetencji medialnych są w istocie pomiarami tego, w jakim stopniu cała populacja postępuje z mediami tak, jak robią to przedstawiciele wielkomiejskiej klasy średniej. Kontekstowe podejście do edukacji medialnej może być też traktowane jako pretekst do postawienia pytań o zmieniającą się rolę praktyk medialnych w Polsce.

Mirosław Filiciak – doktor nauk humanistycznych, kulturoznawca i medioznawca, adiunkt w Instytucie Kulturoznawstwa Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej. Kieruje działem badawczym Centrum Cyfrowego, gdzie wraz z zespołem zrealizował m.in. badanie „Obiegi kultury”, a obecnie pracuje m.in. nad projektami dotyczącymi kompetencji komunikacyjnych Polaków. Redaktor kwartalnika "Kultura Popularna". Autor książki „Świat z pikseli” (2010).

Program Filmoteka Szkolna zainicjowany został przez Polski Instytut Sztuki Filmowej na początku 2009 roku wraz z nieodpłatnym przekazaniem wszystkim polskim szkołom ponadpodstawowym pakietów filmowych. Znalazło się w nich 55 wybranych polskich filmów fabularnych, dokumentalnych i animowanych oraz omówienia i scenariusze analizy filmowej. Na 26 płytach umieszczono razem 55 filmów - od „Popiołu i diamentu" Andrzeja Wajdy, przez „Rejs" Marka Piwowskiego, i „Ostry film zaangażowany" Juliana Antonisza, po „Naszą ulicę" Marcina Latałły i „Zmruż oczy" Andrzeja Jakimowskiego. Kolejne polskie filmy dostępne będą dla szkół przez Internet. Doboru filmów dokonał zespół naukowców z zakresu filmoznawstwa, kulturoznawstwa, medioznawstwa, psychologii i pedagogiki. Dodatkowo każdy zestaw filmów uzupełniony jest filmowymi komentarzami: filmoznawczym prof. Tadeusza Lubelskiego i subiektywnym studentów PWSFTviT. Wszystkie etiudy studenckie to indywidualne impresje ich twórców, osobiste komentarze do poprzedzanego filmu. Obecnie program prowadzony jest przez PISF we współpracy z instytucjami partnerskimi.
Idea Filmoteki Szkolnej opiera się na jej powszechności. Dostęp do filmów mają wszystkie szkoły ponadpodstawowe w Polsce, co więcej program ma otwartą formułę, która umożliwia prowadzenie zajęć w zróżnicowany sposób, zarówno w systemie lekcyjnym, jak i pozalekcyjnym. Z Filmoteki mogą korzystać nauczyciele wielu przedmiotów - języka polskiego, wiedzy o kulturze, historii czy wiedzy o społeczeństwie. Przygotowany materiał dydaktyczny ma nauczyć młodzież świadomego i krytycznego obcowania ze sztuką filmową, a także rozpoznawania środków wyrazu i instrumentów formalnych, którymi posługuje się film. Pozwala zrozumieć rolę twórczości filmowej w życiu społecznym i artystycznym - jej udział w dyskursie o kondycji państwa, historii, człowieku, twórczości.
Jednym z podstawowych założeń Filmoteki Szkolnej jest kompleksowość programu. Dlatego też nieodłącznymi jego elementami są skierowane do nauczycieli i uczniów kursy doszkalające oraz portal edukacyjny www.filmotekaszkolna.pl. Strona stanowi bogate źródło materiałów uzupełniających. Można na nim znaleźć m.in.: recenzje i artykuły dotyczące filmów z pakietu, polecane filmy, książki i artykuły stanowiące kontekst dla poszczególnych tematów, proponowane zagadnienia do dyskusji i sceny do analizy. Na portalu zamieszczane są również scenariusze lekcji opracowane przez nauczycieli dla poszczególnych poziomów nauczania.
Od roku szkolnego 2008/2009 w ramach projektów: „Filmoteka Szkolna. Akcja!" i „Filmoteka Szkolna. Akademia" organizowane są dla nauczycieli i uczniów kursy internetowe i odbywające się w całej Polsce warsztaty stacjonarne. Od 2010 roku w ramach „Filmoteki Szkolnej. Kinoterapii" nauczyciele mogą skorzystać z pomysłów na realizowanie edukacji społeczno-emocjonalnej w oparciu o film. Z kolei w ramach „Filmoteki Szkolnej. Nowych Horyzontów Edukacji Filmowej" zapraszamy na edukację filmową prowadzoną w kinach.
Wychodząc od doświadczeń przy realizacji programu Filmoteka Szkolna, Polski Instytut Sztuki Filmowej zainicjował w 2011 roku Koalicję dla Edukacji Filmowej. Jest to porozumienie instytucji, organizacji pozarządowych i szkół wyższych na rzecz edukacji filmowej dzieci i młodzieży. Misją Koalicji jest przybliżenie wspólnymi siłami młodym ludziom i osobom, które z nimi pracują, w atrakcyjny i nowatorski sposób, zagadnień praktycznych, teoretycznych i historycznych związanych z filmem.

Anna Sienkiewicz-Rogowska – Absolwentka Akademii Ekonomicznej w Krakowie i Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego. Pracowała w bankowości jako ekspert ds. marketingu. W latach 2001-2005 producent Festiwalu Filmowego i Artystycznego "Lato Filmów". Jako manager działu event marketing uczestniczyła w przygotowaniu i organizacji promocji wielu wydarzeń kulturalnych, m.in.: Wystawy Impresjonistów "Od Maneta do Gauguina" i wystawy TRANSALPINUM w Muzeum Narodowym, a także w realizacji imprez z zakresu special events dla firm komercyjnych. Współpracowała przy produkcji filmów dokumentalnych. Jest wykładowcą studiów podyplomowych Zarządzanie Kulturą na Uniwersytecie Warszawskim. Od 2008 roku jest Kierownikiem Działu Upowszechniania Kultury Filmowej i Promocji w Polskim Instytucie Sztuki Filmowej. Nadzoruje m.in.: realizację programów edukacyjnych takich jak Filmoteka Szkolna - skierowana do szkół średnich oraz Akademia Polskiego Filmu, w której uczestniczą studenci uczelni wyższych. Jest odpowiedzialna za system dotacji dla szkół filmowych, organizatorów festiwali i przeglądów filmowych, a także za projekty związane z modernizacją i cyfryzacją kin, rekonstrukcją cyfrową filmów, działalnością dyskusyjnych klubów filmowych i Sieci Kin Studyjnych.